O krytyce

Mam reputację człowieka, który broni nieobecnych. Jeśli jakiś punkt widzenia nie jest w danej chwili reprezentowany w dyskusji, mam łatwość wcielania się w osobę o brakujących w rozmowie przekonaniach. Taka predyspozycja jest potwierdzona przez moich bliskich i przyjaciół, a biorąc pod uwagę wiek, już się pewnie nie zmieni. Nawet nie wiem, czy chciałbym ją zmieniać ;).

Z racji łatwości wchodzenia w "buty innych", trudno mi zrozumieć ludzi, którzy budują swoje postrzeganie świata w dużej mierze na krytykowaniu. Zdaję sobie sprawę, że krytyka jest niejednokrotnie czynnością łatwiejszą mentalnie - nie trzeba wysilać się, aby cokolwiek budować, wystarczy ocenić - i dać sygnał - jak bardzo nie podoba nam się (i dlaczego) to, co zbudowali inni. Za pomocą krytycznego spojrzenia można zarysować wygląd "czegoś idealnego", ale jednocześnie podciąć skrzydła tym, którzy jeszcze do tego ideału zmierzają. Ba krytyka może niejednokrotnie zając sporą część czasu, który mógłby być wykorzystany na bardziej budujące działania. Co ciekawe, jeszcze nie poznałem osoby, która - sama będąc krytycznego nastawienia - miałaby wystarczająco dużo chęci, zapału i siły (nie mówiąc o talencie, czy powołaniu), aby coś pięknego zbudować.

W słabe dni miewam wrażenie, że najwięksi krytycy innych, rozwijają swoją sztukę na ruinach własnych niepowodzeń czy rozczarowań.

Moją ucieczką od pokusy oceniania innych jest "przejście dodatkowej mili" w butach osób, od których mam inne zdanie. Po takiej niełatwej często trasie, świat rzeczywiście wygląda inaczej. Krytyka przestaje być najważniejszym zadaniem mojego dnia. Istotniejsze staje się danie wyrazu innym predyspozycjom, o których tak wyraźnie mam okazję poczytać w świetle Biblii :).

Nie wydaje mi się, aby krytyczność była darem od Boga. Dla chrześcijanina nie powinna być również kwestią wolności słowa, ani nawet racji. To często pochodna nastawienia, czyli czegoś co zostaje z nami znacznie dłużej, a z wiekiem - jeśli nastawienie jest sceptyczne czy podejrzliwe - nawet się pogłębia ;).

Zawsze kiedy mam przemożną chętkę, aby kogoś lub coś skrytykować, przypominam sobie o pewnej prawdzie, którą szczególnie dobrze ilustruje obrazek powyżej. Kiedy wskazujemy na kogoś palcem, trzy pozostałe palce wskazują... na nas.

Jezus mówi, że buduje Kościół, "którego bramy piekielne nie przemogą". Pal sześć bramy, obawiam się, obyśmy sami nie rozwalili od wewnątrz tego, co Bóg buduje, przy pomocy zbyt krytycznych głów i zbyt gorących języków...